Altında kaldığımız enkazları üstümüzden atamıyorduk, tek sorun buydu. Nefesimiz kesiliyordu ama sesimizi duyuramıyorduk. O kadar dalmıştık ki hayatın telaşına kolonlarımızdaki çatlakları göremiyorduk. Her geçen gün içten içe artan o çatlaklar git gide binayı sarmaya başlamıştı da biz fark edememiştik, üstelik gerekli gereksiz ne bulduysak yüklemiştik evin sırtına. O göçüp giderken “kaldıramadı bunca kederi” diyeceklerdi arkasından.
Ara sıra arcı depremler oluyordu çatlaklar artıyordu, binayı onarmak yerine çatlakların üstünü sıvayla kapatıp tekrar hayatın telaşına dalıp için parçalanmasını göremiyorduk. Onca deprem görmüş, onca badire atlatmış bina ne yazık ki ufacık bir arcı ile yıkılacak duruma gelmişti…
Demiştim ya bizim tek sorunumuzdu altında kaldığımız enkazları üstümüzden atamamak. Sonra birbir öldü nefeslerimiz, birbir can verdi hayallerimiz, birbir soldu içimizdeki neşe ve çekildi ruh, duygu enkazının altında kalmış artık birbirine yabancı iki insanın teninden…
kotpilot.
Ara sıra arcı depremler oluyordu çatlaklar artıyordu, binayı onarmak yerine çatlakların üstünü sıvayla kapatıp tekrar hayatın telaşına dalıp için parçalanmasını göremiyorduk. Onca deprem görmüş, onca badire atlatmış bina ne yazık ki ufacık bir arcı ile yıkılacak duruma gelmişti…
Demiştim ya bizim tek sorunumuzdu altında kaldığımız enkazları üstümüzden atamamak. Sonra birbir öldü nefeslerimiz, birbir can verdi hayallerimiz, birbir soldu içimizdeki neşe ve çekildi ruh, duygu enkazının altında kalmış artık birbirine yabancı iki insanın teninden…
kotpilot.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder